Travel is Fun

Kiedy odjeżdżamy ze stacji paliwowej w poszukiwaniu naszego noclegu zaczyna padać. Najpierw to mały deszcz, ale za chwilę zmienia się w niezłą ulewe. Nie jest łatwo w takim warunkach wypatrzyć właściwą ulice, ale jakoś się udaje tylko nie możemy znaleźć właściwego adresu na ulicy. Okazuje się, że tutaj podaje się numery na odwrót i myśmy szukały 2/57 a to było 57/2 na nasze. Do tego nic nie widzę przez tylną zalewaną deszczem szybę i nie mogę znaleźć pokrętła do włączenia tylnej wycieraczki. Ostatecznie podjeżdżamy pod właciwy dom i wychodzę w deszcz żeby zapukać do drzwi. Niestety wygląda na to że nikogo nie ma, ale upewniam się jeszcze u sąsiada czy to właściwy adres i dostaję odpowiedź twierdzącą. Nie pozostaje mi nic innego jak zadzwonić do Leo bo tak ma na imię nasz gospodarz, który mówi mi że będzie za jakąś godzine, ale jego współlokator powinien być wcześniej więc postanawiamy czekać w samochodzie, szczególnie że ciągle pada. W międzyczasie okazuje się ani nasz samochód ani sąsiada nie ma tylnej wycieraczki z czego wnioskujemy że tu tak po prostu mają :)

Po niedługiej chwili kiedy podchodzę znowu do bramy żeby wyrzucić śmieci widzę że za bramą jest człowiek, to Angus, który był w domu ale nie słyszał nic przez deszcz i dopiero jak zadzwonił do niego Leo wyszedł na zewnątrz. Wpuszcza nas od razu do środka, oferuje herbatę i oprowadza po domu. Są trzy pokoje i salon, do tego kuchnia, wc i łazienka. Jest też podwórze z tyłu i dwa pasące się indyki :) ogólnie bardzo przyjemnie. Po pogawędce z Angusem postanawiamy się przejść do miasta na zakupy, jednak po 20 minutach spaceru, kiedy zaczyna się robić ciemno a do miasta ciągle jeszcze daleko, rezygnujemy i wracamy do domu. Tutaj poznajemy kolejną osobę, Sevim, która jest francuską i mieszka z chłopakami od niedawna. Z tego powodu my będziemy nocować w salonie bo ona zajęła pokój zwykle wolny dla gości z couchsurfingu. Nie przeszkadza nam to zupełnie, kanapa na której będzie spała moja Mama wyglądana wygodną, a dla mnie jest materac :) Ostatni wraca z pracy ten, który nas zaprosił czyli Leo i jesteśmy już w komplecie. Angus gotuje kolacje, moja Mama pomaga przy obieraniu ziemniaków i marchewki a ja gram trochę na gitarze. Po wspólnym posiłku konwersujemy i poznajemy się, proszę też Leo o porady co można tutaj zobaczyć. Po tym długim dniu usypiam bardzo szybko i śpi mi się bardzo dobrze.

Kolejnego dnia wysypiam się w najlepsze, jemy śniadanko i ruszamy na zwiedzanie. Chcemy zobaczyć dwa miejsca - wąwóz Katheriny i galerie, gdzie można też podobno zobaczyć młode kangury, którymi opiekuje się właściciel. Wąwoz zaliczamy pierwszy, wspinając się na punkt widokowy co w panującym upale nie jest proste. Potem już w dole chlapiemy się wodą z rzeki i wracając na parking postanawiamy zjeść nasze pierwsze lody tutaj :) wracając do miasta skręcamy pod galerie, ale niestety jest zamknięta więc postanawiamy tylko zrobić zakupy i wracać do domu.

Dzisiaj my zadeklarowałyśmy, że ugotujemy kolację, kupujemy więc mięso mielone na klopsy i warzywa na sałatki. Do tego trochę zapasów na kolejne dni podróży w tym duża zgrzewka piwa bo małe się nie opłacają ( przy dużej piwo wychodzi tylko 2 dolary). W domu bierzemy się za robienie klopsów ( kotletów mielonych), mizerie i surówkę z marchewki. Mam tutaj WiFi, więc odrabiam też zaległości internetowe oraz rezerwujemy sobie pozostałe nam jeszcze loty lokalne. Kolacja jest gotowa na 19stą kiedy ostatni Leo wraca do domu i wygląda na to, że wszystkim smakuje bo nic nie zostaje zmarnowane. Wieczorek mija nam na rozmowie i moich próbach grania na tubie aborygeńskiej, ale nie za dobrze mi to idzie. Miło było spędzić tutaj czas, ale jutro ruszamy już w dalszą drogę...

Ruszamy z Darwinu o 8:30, mamy do przejechania około 300 km do miejscowości znajdującej się w środku parku - Jabiru. Z miasta prowadzi na południe tylko jedna droga - Stuart Higway, która prowadzi aż do końca Północnego Terytorium czyli do Alice Springs i dalej na samo południe do Adelajdy. Droga nosząca dumną nazwę autostrady to zwykła jednopasmówka bez pobocza. Żeby dojechać do parku zbaczamy za miastem z głownej drogi w kolejną "highway" o nazwie Arnhem. Na początku mijają nas jeszcze jakieś pojazdy, ale im dalej jedziemy robi się coraz puściej, tak że można się poczuć jedynymi tutaj podróżującymi.

Samochód mamy wypasiony, automat, z klimą i jazda tymi pustkowiami jest po prostu nudna.... Ciągle ten sam krajobraz niskich drzew, czasami z poprzypalonymi pniami, jakby tu szalał pożar niedawno. Wszędzie ostrzeżenia, że droga może zostać zalana w porze deszczowej, która zaczęła się 1ego grudnia, ale jak na razie jest sucho i mega gorąco. Spotykamy też pierwszego kangura, który przeskakuje mi przed samochodem a potem sporo zabitych, którym nie udało się przekicać przez drogę.

Po wjeździe na teren parku opłacamy wejściówke za 25 dolarów ważną na tydzień i zaopatrujemy się w mapę i informator. Niestety w porze deszczowej część atrakcji parku jest niedostępna ale całe szczęście malowidła naskalne Aborygenów są otwarte i dojedziemy tam spokojnie naszym samochodem (bo niektóre drogi są tylko dla jeepów). Następny cel to znalezienie noclegu w Jabiru, wyboru wielkiego nie ma, są dwa miejsca w niższym standarcie typy camping z bungolawami oraz hotel z sieci Mercure. Po sprawdzeniu cen decydujemy się na wygodny hotel z wifi i basenem (w promocji po sezonie) bo różnica między nim a campingiem to tylko 15 dolarow, co tam, stac nas :) po rozpakowaniu rzeczy i zjedzeniu obiadku typu zupa chińska ruszamy na zwiedzanie.

Pierwszy punkt programu o nazwie Ubir, do którego mamy jakieś 30km, to 1,5 km spacer między skałkami z wymalowanymi obrazkami, z których niektóre mają nawet 5 tys. lat i są też takie, które Aborygeni domalowują teraz. Czeka nas też tutaj wspinaczka na dużą skałkę, z ktorej ma być piękny widok na okolice. Pierwsze podejście nam się nie udaje bo zaczyna wiać straszny wiatr niosący pył i wygląda jakby miało padać. Rezygnujemy więc ze wspinaczki stwierdzając, że odganiają nas duchy tego miejsca. Odjeżdżamy z parkingu żeby podjechać do pobliskiej rzeki z nadzieją na zobaczenie krokodyli, ale niestety żaden nam się nie pokazuje, chyba jeszcze jest tu za mało wody. Potem wiatr się uspakaja, więc postanawiamy jeszcze raz przymierzyć się do wejścia na skałkę. Udaje się tym razem i faktycznie widok stąd jest powalający, cieszymy się, że wróciłyśmy bo byłaby to nieodżałowana strata tego nie zobaczyć. Pod nami rozpościera się tzw. "wetland", który nie ma końca. Niskie drzewka i połacie pustego lądu strawione przez pożar jakiś czas temu ale już się odradzające robią niesamowite wrażenie.

Po tych przygodach jesteśmy zmęczone upałem ( jakieś 35 stopni w cieniu) i postanawiamy wrócić do hotelu żeby posiedzieć na basenie i napić się kupionego wczoraj Shiraza :)

Następnego dnia ruszamy w drugim kierunku żeby zwiedzić po drodze jeszcze jedne malowidła skalne i powoli zmierzać do naszego kolejnego postoju Katheriny. Dzisiejsze skałki też są imponujące, ale widoki już nie są takie rewelacyjne, udaje nam się za to załapać na chwilę zwiedzania z miejscowym przewodnikiem, który z niezwykłą pasją opowiada to tej krainie, która kryje w sobie ciągle jeszcze wiele tajemnic i o tym jak dbać o to dziedzictwo. Kolejny postój to żółta rzeka i może okazja zobaczenia krokodyli. Niestety tym razem też żadnego nie widzimy i powoli opuszczamy teren parku. Przez dwie godziny jazdy nie widzimy ani jednego samochodu i naprawdę czuje się z tym dziwnie, ale chyba muszę do tego przywyknąć.

Wyjeżdzamy w końcu z powrotem na autostradę Stuarta tylko już dużo poniżej Darwinu i kierujemy się do Katheriny. Po drodze odwiedzamy jeszcze wodospady Edith położone w kolejnym parku narodowym, które polecił mi nasz dzisiejszy gospodarz z couchsurfingu. Schładzamy się trochę pluskając w wodzie przy kaskadzie chociaż nie jest ona wiele zimniejsza od powietrza, ale zawsze to coś. Jest już po 16 stej kiedy ruszamy dalej i dojeżdzamy do Katheriny po 17stej. Tutaj najpierw tankowanie, bo bak pusty, paliwo nie za drogie 1,29 dolara za litr więc da się przeżyć. Przy okazji pytam na stacji o drogę do miejsca gdzie mamy spać i bogata w wiedzę jadę do domku naszego pierwszego gospodarza z Couchsurfingu w Australii :)

Grudzień 2015 

Nie wiem kiedy dokladnie zaczelam marzyc o zwiedzeniu Australii, ale mysle ze to wszystko przez ksiazki przygodowe, ktore lykalam w szkole w zastraszajacym tempie, w ktorych doczytalam sie o kangurach, koalach, delfinach, surfingu, wielkiej rafie koralowej itd... Pamietam tez ze kiedys na ktores Andrzejki lejac w domu wosk, wyszla mi wlasnie Australia i jakos tak czulam ze predzej czy pozniej tu przyjade, no i stalo sie, jestem :)

Nasza podróż w do Australii była dosyć długa i tak po kolei lot do Londynu, potem Hong Kong, potem parę dni na Bali i dopiero stamtąd kierunek Darwin. Zblizajac sie do Australii przywital nas jeszcze w samolocie piekny zachod slonca a zanim wyladowalismy kapitan poinformowal nas o konsekwencjach falszywego podania danych w karcie przyjazdowej oraz zostalismy poddani 'kwarantannie", ktora polegala na obsikaniu calego samolotu jakims sprayem, nie bylo to jakies nieprzyjemne, ale podobno nas oczyscili :) Dalej spodziewalysmy szczegolowej kontroli, bo naczytalysmy sie i nasluchaly jak to trzepia i skanuja bagaze w poszukiwaniu rzeczy niedozwolonych. Tymczasem po przejsciu przez kontrole paszportowa, najpierw jedna Pani popatrzyla na nasze karty, gdzie mialysmy zaznaczone, ze jedyne rzeczy, ktore przywozimy to lekarstwa, potem Pan spojrzal na karte jeszcze raz, zapytal czy na pewno nie mamy zadnego jedzenia, zapytal mnie jeszcze czy przyjechalam do pracy po tym jak przeczytal moj zawod, po czym puscil nas bez kontroli.... bylysmy absolutnie rozczarowane.... innych pasazerow brali na bok z bagazami i skanowali je i otwierali....tak czy siak udalo sie i jestesmy w Darwinie !

Wyszlysmy z terminalu w poszukiwaniu autobusu do miasta, wiekszosc pasazerow brala taksowki i tylko jeden czlowiek jeszcze ustawil sie przy przystanku. Zagadalam do niego, czy wie jak czesto i czy w ogole przyjezdza autobus, okazalo sie jest australijczykiem, ale dawno nie byl w kraju i ostatnio korzystal z autobusu wiec powinien jakis byc :) zgadalismy sie chwile pozniej ze jedziemy w to samo miejsce w miescie, wiec zasugerowalam, ze moze wezmiemy taksowke na 3 osoby, to koszty wyjda nas tyle co za autobus i koles sie zgodzil. Tak wlasnie dojechalismy do naszego miejsca noclegowego "Value Inn", ktory okazal sie polozony na glownej ulicy, gdzie dookola same bary i knajpy. W recepcji czekala mnie kolejna niespodzianka, czlowiek , ktory nas meldowal byl francuzem, wiec dla odmiany pogadalam sobie z nim po francusku, dla mnie to bylo troche dziwne, a on sie cieszyl z takiej okazji :) tego wieczoru, zrobilysmy sobie krotki spacer po okolicy i zakupy w markecie po drugiej stronie ulicy. Nareszcie moglysmy zobaczyc jakie sa tu ceny jedzenia i czy bedzie nas stac. Okazalo sie ze nie jest tak zle i mozna spokojnie wyzyc na kromkach z serem czy mielonka w promocji oraz zupkach chinskich :) odwiedzilsmy jeszcze tzw "bottle shop" , czyli jedyne miejsce gdzie kupisz alkohol i okazalo sie najtansze jest wino, ktore mozna kupic juz za 9 dolarow za butelke. Piwo drozsze, ale tez nie ma tragedii. Tego wieczoru postawilysmy na biale schlodzone Chardonney i poszlysmy spac :)

Drugi dzien w Darwinie to wycieczka po calym centrum, porcie oraz wizyta w ogrodzie botanicznym. Miasto jest nowe, to co bylo tu wczesniej zostalo zniszczone przez dzialania wojenne a potem jeszcze przez huragan w latach 70tych. Odbudowano tylko czesc zabudowac 19sto wiecznych, a reszta niestety przepadla. Ocalal tez w calosci ogrod wlasnie, ktory faktycznie jest bardzo przyjemnym miejscem na spacerek. Odwiedzamy tez plaze, ktora jest absolutnie pusta, tutaj nie mozna sie kapac ze wzgledu na meduzy, ktore sa niebezpieczne i odwiedzaja te wody. Calosc robi na mnie bardzo dobre  wrazenie, nieduze miasto, ale mysle ze fajnie by sie w nim mieszkalo. Czysto, schludnie, latwo sie poruszac, fajne domy i wiezowce mieszkalne, duzo knajp, kina, mili ludzie, czyli wszystko czego potrzeba :) Troche zle wrazenie wywieraja na mnie spotkani Aborygeni, ktorzy snuja sie po ulicach, widac ze sa pijani, albo na kacu, bo smierdzi od nich alkocholem, generalnie takie nasze menele i tez zebraja o kase.... cala reszta miasta bawi sie bo dzisiaj sobota, dzien przed mikolajkami i wyglada na to ze biora sobie do serca to swieto, bo pelno osob poprzebieranych w czerwone ubranka i czapeczki. Dzisiaj robimy tez zakupy na dalsza podroz oraz odkrywamy ze mozna kupic wino w kartonie 2 litrowym za jedyne 11 dolarow !! tyle na dzisiaj wrazen, idziemy spac zmeczone upalem i dlugim spacerem.

W niedziele rano wstajemy wcześnie i zaraz po śniadaniu idę do wypożyczalni samochodów tuż obok naszego hostelu. Decydujemy się wziąć auto do 12ego grudnia tak żeby zwiedzić park narodowy Kakadu, a potem przejechać na południe aż do Alice Springs. Dzięki temu zdążymy wszystko zobaczyć i nie jesteśmy uzależnione od autobusów.